Είναι ξεκάθαρο ότι το κράτος δεν μπορεί να μείνει εκτός του οικονομικού κύκλου. Οπως είναι επίσης σαφές ότι το κράτος που μπορεί να συνεισφέρει δημιουργικά σε μια οικονομία διαφέρει κατά πολύ από το ελληνικό κράτος σήμερα. Δύο πρόσφατες ομιλίες στην Αθήνα δίνουν την απαραίτητη τροφή για σκέψη.
Με αφορμή την ανάλυση των αιτιων της κρίσης που περιέχεται στην μελέτη της διαΝΕΟσις για το νέο παραγωγικό μοντέλο.
Μια αναδρομή στις μελέτες που επιχειρούν να λύσουν το γρίφο του ελληνικού αναπτυξιακού μοντέλου, από το 1947 έως σήμερα.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε ύφεση και σε πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και εφαρμογής μεταρρυθμίσεων από τον Μάιο του 2010. Πέτυχαν τους στόχους τους τα Μνημόνια;
Ποιες ήταν οι βασικές παράμετροι που οδήγησαν την χώρα στη χρεοκοπία το 2010;
Μερικές ιδέες για το πως τα ελληνικά πανεπιστήμια μπορούν να να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της χώρας, προσελκύοντας ξένους φοιτητές.
Γιατί απέτυχε το προηγούμενο παραγωγικό μοντέλο της χώρας; Ποια ήταν τα σημαντικότερα προβλήματά του; Πώς μπορούμε σήμερα, μετά από έξι χρόνια κρίσης, να σχεδιάσουμε ένα νέο, βιώσιμο;
Πόσο έτοιμη είναι η Ελλάδα να απορροφήσει τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ της νέας περιόδου ΕΣΠΑ 2014-2020; Ποιες είναι οι προτεραιότητες; Ποια από τα έργα της προηγούμενης περιόδου μεταφέρονται στη νέα; Και, τελικώς, τι συμβαίνει μέχρι στιγμής;
Όπως αποδεικνύεται, ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός των πολιτών καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το σύνολο των απόψεών τους.
Η αποφυγή του ρίσκου και οι στάσεις των Ελλήνων απέναντι σε αυτό μέσα από τις απαντήσεις τους στην έρευνα «Τι πιστεύουν οι Έλληνες».
